dokun ve unut!

bir resim uzağındayım senin
bir çizgi ötende...
kalemini oynatsan
bırakılacak bütün tutsakları aklımın
bir sözün yetecek
maviye boyanacak tüm griler.
ve başka bir dünyaya uyanılacak her sabah
kasvetli bir havadan sıyrılıp
küçük bir çocuğun oyununa...
ne olurdu telli arabalarımı saklasaydım hala
atlayıp direksiyonuna
yeni bir hayal alemine yol alabilseydim...
nasılda çocuklaşıyorum yanında
aklım fikrim haylazlıkta
ben artık ne zaman büyüdü deseler
şüpheyle bakıyorum.
ne uzağında duruyorum
ne yakınında
kazayla değse elim tenine
yeniden başlıyorum
dokun ve unut oyununa...
yeniden dokun ve
birşey olmamış gibi
devam et....
ne çok birşey olmamış gibiler biriktirdim içimde
bir gün olursa
korkuyorum
zamanım kalmayacak diye
hepsini yaşamak için...