can kırığı!

boşalmış koptuğu yerden,
onünde durulamayan çaresizliklerin.
inkar en büyük günah,
yatacak yeri yok bu kimsesizliklerin.
elini üstüne koy demişti kadın,
açtığı kanamalı yaranın.
takviyeler yetişmez diye belki de
gözlerimin içine bakarken ki merhameti.
serzenişleri havada yankılanır.
uğradıgı haksızlıkların akıbeti
ağlama dönmez artık
kristal bir avize düşer yere
sesi yankılanır boşlukta
tutulduğun guzelliğimidir?
yoksa kırılmanın şehveti mi?
avuçlarında...

son anlarında ayrılığın,
suskunluğum
söyleyecek birşey olmadığı için değil,
soyleyecek daha iyi birsey olmadığı için!
bu yoksunluk pazarında,
içime ektiğin sevda çiçeklerinin kokusu tenimde.
senden sonra hangi kadın öpse beni,
özlediği aşkı sanacak.
senden sonra hangi kadın,
benim kollarımda,
senin kadar masum uyuyacak?
günbatımlarından şafağa,
öptüğüm yerlerinde
çiçekler açacak...