çocukluk...

ben sende,
tüm çocukluklarımı yeniden hatırlıyorum...
telli arabalarımı, misketlerimi, gazoz kapaklarımı...
platonik sevdalarımı,
bir kız çocuğuna tutulup,
avuçlarım terlerken karşısında,
nasıl da konuşamayışımı...
pamuk şekerini,
ama en çokta o şekeri yedikten sonra
ağzım burnum yapış yapış,
annemin söylenip
mendille silmesini...
ıslak mendiller yoktu o yıllarda,
ve kağıttanda yapılmamışlardı...
kenarları desenli, yıkanıp defalarca kullanılan
ve ütülenenler vardı...
her sabah çıkarken evden
annemin katlayıp gömleğimin cebine koyduğu...
hani çok koşup çok terlediğinde
alnını silip
yeniden kullanabileceklerinden...
oysa şimdi aşklar bile kullan-at oldu.
belki de bu yüzden
en çok çocukluğumu hatırlatıyorsun bana.
sana tutuldukça
geçip gitmeyecek diyorum.
ne zaman sana baksam
ve baktığını görsem bana
bir hayal değil bu!
büyümüşsem bile
sana her dokunduğumda
bil ki o avuçları heyecandan terlemiş çocuk
dokunuyor sana...