çocuk...

uykum kaplıyor sensizliği.
dayanılması zor geldiği yerde
kırılıyor bedenin sabrı.
saklayamıyorum artık çürüyor kalbim,
satırlarımın arasında...
aldığım her derin nefes
son olacak mı diye endişeyle beklerken,
endişe ettiğim son
gidişinle olacakmış...
şimdi gecenin üçünde karşılıksız çıkarken umutlarım,
gelmeyişinin anlamını tesadüflere yüklüyorum,
arayıp sormayışlarını
kadere havale ederken
ve biterken bu birliktelik
görmezden gelmek yetmiyormuş,
üstesinden gelmeye.
içini çekip sustuğun ilk andan beri,
yazgısından kaçamayan bir fani gibi,
kabullenip yenilgiyi
susmam gerekirdi...
avazım çıktığı kadar bağırdığıma bakma,
başka bir bedende hayat buluyorken sen,
içki şişelerine gömülen
benim aklımdı...
bir türlü seni çıkaramayıp içinden
üstüne kilitler vurduğum
sığınıp yorgunluğunun gölgesine
al beni diye yalvardığım koynuna
almadığın zaman bir cocuk gibi ağladığım...

********

yüzüm gözüm ıpıslak...
her ağladığında
istedigi yerine getirilmeyen çocuklardandım ben.
belki de bu yüzden,
uzun bir süre önce
ağlamaktan vazgeçen...