kahverengi tarağın, siyah ayakkabıların, gri çorapların bileklerinde,
kısacık saçların alnına düşmesin diye taktığın tokaların,
bir elinde pembe çantan, diğeri paltonun cebinde,
üşümüşsün...
bakışların ışıl ışıl, ağladın mı?
dudaklarının kıvrımlarında onca hayal,
beni mi bekledin bunca saat?
dizlerinin üzerinde gri eteğin, boynundaki sarı atkın,
belli belirsis iç çekişlerin
aklında ki ben miyim?
dudaklarını aralasan adım duyuluyor.
bu kadar mı özledin?
gülümsesen çiçekler açıyor.
baktığın yerde günesler doğuyor,
bu kadar mı üşüdüm ben?
ellerini tuttukça adam oluyorum,
yanında durdukça insan.
uzağından aklım ermiyor yokluğuna.
gittiğinden beri bıraktığın yerdeyim,
gelip alırsın diye
soranlara adımı bile vermiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder