iki kaçak

ne çok okumamışım aslında ben seni.
ne çok yokmuşum.
ne çok korktuk biz aslında düşmekten.
ayağa kalkamıyorduk dizlerimizin üzerinden.
ne çok kaçtık biz düşlerimizden.
sen bir mucizeyi yaşıyordun,
ben yeni bir çaresizlikten yakınıyordum...
ne çok ağladık farkında olmadan,
aldırmadan tuhaf karamsarlıklara...
adımızı karanlığın ardına gizliyorduk.
ötelenmiş tutkuların perdelerini aralayıp bakamadık.
ne çok sessiz kaldık biz,
konuşmak günahtı, tanrılarımızın mirası.
nefesini içime çekerken bile,
inkar ettim varlığını...
tanrımın bana ettirdiği yemin gibi,
ne çok inkar ettik kendimizi.
yalanladık öpüşlerimizin verdiği hazları.
bakamadık, duyamadık...
iç çekişlerimizin,
içimize çekemediklerimizin ağırlığı altında ezildik.
kuramadığımız cümleler, anlatamadığımız karın ağrıları,
ertelediğimiz aşk dakikalarını,
bileklerimizde ki zincirlere halka yaptık...

ve ne çok yalnızız aslında d`mi..?
birbirine sıkı sıkı sarılmış iki yabancı gibi...