Ben !

çok beklemekten sıkılmak,
bu yüzden ayrılmak o duraktan
yürürken yolda
kaçırmak geç gelen otobusleri
zamanlaması tutmayan birliktelikleri
en uygunsuz yerinde bitirmek
afili yalnızlıkları göze almak
ve ne zaman yalnız kalsam
en rezilinden birliktelikleri aranmak
gecenin bir yarısı
diğer yarısı boş bir yatakta..

yaşamak diyorsun ya adına
yaşamak işte
yarım yamalak
motorundan ses gelen 99 model bir şahinle
uzun yola çıkmayı göze almak
gittiği yere kadar diyorsun ya
gittiğin yer
bir halta yaramayacak
kaçmak diyorsun ya buna
bir adı sürgün kendi bedeninden
uzağa atmaya çalışmak
aklına düşenleri
unutmak
hala kalemi güçlü şairlerin
satırlarından okunacak
doğa üstü güçlerim yok diye mi bu kadar çaresizim
olduramadığım için
içimden geçenleri
adam olamadığım belki de
olsam da
ne kadarı bana ait olurdu
yarısını bile sevemedin içimdeki çocukluğun
yarısına bile katlanmazken sen
bu işe yeni başlamış bir ressam gibi
düz bir çizgiyi
iki nokta arasında çizemezken ben

ben...
ne çok başladığın ama
bir türlü tamamlayamadığın
gelecek zamana ait cümlelerinde
öznesine gizlenen ben...

bir hayat sunmak bu kadar kolayken
en zoruna saplanıp
düzgün bir cümle bile kuramayan ben...

ben
şimdi yalnız olduğum için değil
yalnız uyuyamadığın için sen
yanında değilim diye
her gece öfkesini bin parçaya ayırıp
kendi içinde etkisiz hale getiren
her gün yeniden
anımsarsın diye bir gün
oraya buraya tuhaf notlar düşen

ben
alkol biter
narkozdan erken uyanan bir hasta gibi
acısının ortasına gözlerini açan
ölmek nasıl tatlıdır ama ölmek
uzaktır senden
yaşamak acısına rağmen
yokluğunda
eğer bir gün geri gelirsen
umudu taşımak içinde
sensiz gecen her geceden sonra
acıyla uyanmak sabahın bir saati
dudaklarımı ısırırken...