iman...

aklını bir türlü başına alamamış bir sevdaydı bizimkisi
görmezden gelmeye çalışılmış.
çalıştıkça hep o dersten sınıfta kalınmış
üzerine oynadığın bahsin oranları kadar imkansızdı,
kazansan inanılmazdı.
belki de bu yüzden en başta biz inanmamıştık
kopar mıydı inceldiği yerden?
yoksa elde var 1 deyip,
sonraki basamaklara mı sarkardık?

teninin kokusu sıcak ve ıslak.
cennetin anahtarlarını saklardı gözbebeklerin
kolların ve bacaklarınla sardığın ben miydim?
sabah gözlerimi açtığımda
yüzümü sakladığım senin saçların mı?
avuçlarınla gözlerimi kapardın
kokun üzerime siner
başka bir adam uyanırdı bedenimde,
kollarında...
aklının yetmediği icin kabullenen
kör bir munafık kadar dindardım.
her sebebine razıydım.
yokluğun bir gerçeklikse eğer
ben bu yalanda
en gönüllü kanandım...
sana yazılırken şimdi
en yukarısına koyuyorum seni
inandıklarımın...