geceleri uyanıp horlamanı dinliyorum.
sana bir otobüs durağında rastlamıştım,
şimdi ise endişeliyim.
bembeyazsın, hastasın...
çocukların çilleriyle lekelenmişsin.
lambanın ışığında,
dünyanın o tüm çozümlenemez görünen
sorunlarından uzak gibi duruyorsun.
ayaklarını göremiyorum.
ama çok güzel ayaklar olduğunu tahmin edebiliyorum.
kime aitsin sen?
gerçekmisin?
çiçekleri, hayvanları, kuşları düşünüyorum...
hepsi de göründüklerinden daha iyi,
o kadar gerçekler ki...!!
bir kadın olmaktan başka bir şey gelmiyor elinden.
hepmiz bir şeyler olmak üzere seçilmişiz.
örümcek...aşçı...fil...
hepimiz bir sergiye asılacak tablo gibiyiz.
ama senin,
çagdaş, yaşamakta olan modern bir çalışma olduğunu biliyorum.
belki ölümsüz değilsin.
ama biz sevmiştik.
lütfen horlamana devam et...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder