afet!

dokunmak...
karışırken kahkasına kalabalığın,
teninin kokusuyla sarhoş olurken,
başımı yasladığım omzun sahibine,
kırılmasın diye ürkekçe,
tutmaya çalışmak kendini...
ne büyük yangın çıkabilir di bu kıvılcımdan...
yanmak değil de önemli olan,
yanmasın diye o omzun sahibi,
bildiğim her yolla korumaya çalışmak,
içimdeki canavardan...
durup durup kendimi alamadığım bakmaktan,
çünkü biliyorum,
baktıkça karışacak aklım,
biliyorum bana baktıkça,
vazgeçemeyeceğim bu aşktan...
bir gün yıkıp duvarlarını içimdeki barajın,
sularına bırakacağım kendimi...
boğulmak değil de önemli olan,
boğulmasın, 
o omzun sahibi...