alıştırmak...

ilk defa belki de
bir an önce ayrılmak istedin
panikledin hatta
ilk defa sormadığım halde
sabah erken kalkmaktan bahsettin...
ilk defa konuşurken ben
susmamı geçirdin aklından
ben hararetle devam ederken
dayanılmaz baskısını hissettin varlığımın
ve ben dayanılmaz ağrısını
sen çekip giderken...

seni içinin demir parmaklıklarından azat ederken
aklımdan ne geçiyordu bilmiyorum.
orada olmamalıydın
ama seni oradan alıp kendi içime hapsetmeye çalışmak
bencilce bir histeriye kapılıp
bir hayale tutunmak
her inançtan böylesine koparırken kendimi
rüzgara kapılıp sertçe çarpan bir kapı gibi
üzerime kapanan
seni yanımda tutmaya çalışmak
sonra istemiyormuş gibi yapıp
dilediğin yere gidebilirsin....
sanki bunu söylememe gerek varmış gibi
bir duygu sömürüsü
gitme, seni istiyorum'un
en acizce ve yüreksizcesi!
aidiyet yoksunu benliğimin,
sahipliğe soyunma çabasındaki beceriksizliği
içinin demir parmaklığından kurtarırken seni
beklentisizliğimin yerini
şimdi sen gidersen
tahmin edilebilir hasarları hesaplayıp,
alınması gereken önlemlere bırakıyor

telaşını anlayabiliyordum fakat
bari bir 'iyi geceler' dileseydin...
'gitmem gerek' yerine,
'sonra görüşürüz' falan...
sonra görüşür müyüz?
yoksa geçti mi?
geçmiş...
sesinden belli...
ilk onunla konuştuğun gün gitmiştin,
sonrası hep bir alıştırma evresi...