es'ler derinleştikçe
düşmemek için çabalarımız nafile kalıyordu
tutunacak bir yer arıyorduk belki de
parmaklarımızın arasında ufalanıyordu ıslak toprak
hangimiz ağladı bu kadar çok?
hangimiz daha çabuk kabullenecek düşmeyi?
elini diğerinin elinden çekecek...
derin derin nefes alırken
göğsümüzün üzerindeki bu ağırlık
hangi kelimelere nasıl yüklenecek?
senin karışıp kaybolduğun
ne kadar daha ışığım rehberin olacak?
karasularımdan uzakta
dönebilecek misin?
yeni bir gün doğumu,
alırken gözlerini ışıltısıyla
her akşam batışına tanık olduğun
karanlığı özler misin?
çok zamandır fırtınalar etrafımda
ne duruluyorum
ne geçiyor huysuzluğum
nasıl da yoruluyordun
ulaşmak isterken bana
şimdi bilmediğim,
bilmediğin sularda
belki bulduğun huzur,
belki diniyor sızıları yaralarının
dinleniyorsun esintisinde sabah melteminin
belki güvertende martılarınla
yeni bir adanın karasularında
adamın kollarında
kapattığında gözlerini
gülümseyeceksin...
yıllar önce koynuma alıp sarıldığımda sana
gülümsediğin gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder