kasvet...

tutunacak bir yer yok
nasıl düşmüşsem artık
elimi uzatsam
dokunduğum an kayboluyorlar
tutunamıyorum
her şey ayrı yazılıyor
ben ayrı
yalnızım

sarılmışsındır sımsıkı 

teninin kokusu baştan cıkartırken 

bırakırsın kendini

o sen kırılma diye vermiş sana kendini

sevmiş belli ki 

kadının olmuş

sen adam olamamıssın

öpmüşsün belki 

ama tutmamış yerini

nasılda inliyorken kollarında
sabah uzak
gece tuzak
özlemek
bilinmeyene

uyuyorsun şimdi
uyumak
bir halta yaramaz...

uyandığında aklında ben olmayacaksam
o uyku sayılmaz

anasının karnında
doğumdan bir süre önce ters dönmüş
 artık cenin sayılmaz
bir el tutsa ayaklarından
çekse dışarı
insan doğacak
tutunursa içeride bir yerlere
kan içinde kalacak
ama doğacak
hangi bebek katil diye suçlanabilir ki?
direndiyse
doğmak istemedi diye
her gün ölüm haberleriyle uyanılan
bir ülkede...

tahammül sınırları daralmış
sıkışıp kalmış
olmakla olmamak arasında
hangi şair açıklayacak
akli dengesizlik halini
mantık uzun zamandır tatilde
belki bir gün bize
sıcak ülkelerden kartpostal atacak...

iki farklı insan
kendi içinde iki ayrı dünyası olan
savrulup dururken
yakınlaşmalar
keşkeleri uyandırmış içinde
kurduğu hayaller susulmuş
söylentiler efsanevi masalllar
dile gelmiş
aşk belirmiş
kırılmasın diye
sarılıp sandıklarda saklanmış
taşınma zamanlarında
kamyon kasasında değilde
kucakta taşınmış
öyle sakınmış insan
soracak olsa da birileri
göz değmesin diye
örtüler altında saklanmış...

melankoli hoşumuza gitti diye mi,
mutlulukları asgaride tutup
nasıl olsa olmayacaktı mazereti ardında
dokunulmaz sandık...