adam sanmışım kendimi...

ne çok sevildim...
hala bekler beni
gittiğim yerde
gelecekmişim sanki
gelsem
öpecek
nasıl gittiysem
dokunduğum her yeri
ışıl ışıl yanıyor sanki
nasıl utanmaz
nasıl arsızıyım sevginin
ne çok sevilsem de
doymuyor
avutuyorum
ne büyük adam oldum
çok kadın sevdi
cok kadın
siktir etti!!!

ve duruldu sular
yakamozları kayboldu ışığında
kayboldum
yok oldu
bir kız çocuğunun umutları arasında...
özlenmek böyle bir şey mi?
beklerken uyuya kalmış
kapı gıcırtısına kurulmuş saatleri
soyunup girsem koynuna
ne çok kızmış
ama
yine de
ister beni...

vapur iskelesinde
beklese saatlerce
gelmesem
ne farkeder?
beklemek bile
mutlu ederken
bir stadyum cığlığında
sesim kısılır
ondan esirgediğim
yine de
yatarken boş bırakır sol yanını yatağının
gelirsem gecenin yarısından sonra
sarılayım diye
koynuna girdiğimde...

nasıl kızıyor bana
nasıl özlüyor
gelmiyorum
gelsem
bahar olur
gelmediğimde
üşür ayakları
kimin sırtına yaslar yokluğumda
kim tutar ellerini
oysa nasılda sıraya girmişler
o beni beklerken...

özlemiş beni
nasıl da hosuma gidiyor simdi
özlenmek
beklenmek
yıllardır istediğim
istenmemek
ağzıma sıçmış
şimdi nasıl da hazırmışım
kırmaya
sanki kırıldığım zamanları
unutmuş gibi
nasıl da okşanıyor gururum
sanki
koynuna almış
öpmüş beni...