sessizce...

beni yokluğunlamı terbiye ediyorsun?
yoksun'lara kelimeler sarıyorum
geçmiyor
keşkeler büyütüyorum durmadan içimde
hangi bahane
geçerliliğini yitirmeyecek
gelirsen bir gün

gün boyu içimizde hissettiğimiz o boşluk,
o yarım bırakılmışlık duygusu,
bu hayata ait değiliz biz!
3. sınıf dublörler gibi
repliklerimiz bile öyle kısa
öyle sıradan ki...

neyse siktiret işte...
nasıl olsa geçip gidecek hepsi
bugün çok üzüldüğümüz
yarın,
yarın geçecek mi cidden?

ayrılırken bile gülümsetebildim lan seni!
beni sevmemekle suçlayamazsın!

ayrılacağımız mahkeme salonuna girerken,
kapıyı açıp,
sana yol veren adamım lan ben!
aradığın adamlık bu olmasada...

sırf sen üzülme diye,
kendi içimde yıkılıp
gıkımı bile çıkarmadım,
sen beni susmakla suçlarken!

sırf sen üzülme diye,
bana git dediğinde gittim.
yüzümde bir gülümsemeyle...
ağlasaydım
suçluluğun uyutmazdı seni
sen uyanma diye geceleri
kolunu attıgın yerde oldum ben
üzerini açtığında
üşüme diye
uyumadım ben...
senin istediğin adam
değildim ben
sadece
benden sonra bile
mutlu ol istedim...