üç renk mavi...

aşk!
bahara uzak,
ölüme yakın,
kadere yenik,
benim dudaklarımın arasında,
senin kalbinde.
benim durmadan iççektiğim,
senin gülümsediğin,
seni düşündükçe bu hayata bağlanmaktan korkuyorum,
seni aklımdan çıkarınca ölümden...
geldiğinden beri neredeyse hiç yazmıyorum,
her gidişinin ardından şairliğim tutuyor.
elinin şeklini aklımda tutup dokunabilmek için senaryolar yazıyorum.
uzun zamandır ilk kez bekliyorum,
kimseyi, hiç birşeyi beklemediğim gibi.
ve özleyebilmeyi anımsadım yokluğunda.
uzanıp camların buğusuna adını yazıyorum,
sonra gülüyorum çocukluğuma,
ama yine de silemiyorum.
hayatıma girdiğinden beri tuhaf bir merhamet dokunuşlarımda,
sokakta gördüğüm her çocuk gülümsüyor
ve ben ne zaman deniz kenarına insem,
bu istanbul sen gibi kokuyor...