inkar!

yansımalarını görüyorum günlerdir.
senle uyanıp,
uyuduğum geceleri hatırlayıp
martı sesleri nakaratında
bir vapurun yan tarafında
denize dalıp gidiyorum
acemi bir balıkçının
teknesinde yalnızım
kızıyorum balıklara
oysa kimden miras kaldı bana
bu çaresizlik
şimdi kime küfrediyorum
geçse geçerdi şimdiye
geçmiyorsa benimdir
hangi kız çocuğu tutar ellerimden
ellerim,
kırış kırış
bu kadar mı ihtiyarladım ben
kimden saklıyorum
kime saklıyorum aslında?
olmayacakları sıralıyorum önüme,
olacakları çıkarınca
mutlu olmak hoşuma gitmiyor.
oysa bir kız çocuğu
öpse dudaklarımı razı
çeyrek yüzyıllık yalnızlığıma
oysa bir kadın
sevdim desem
tutacak ellerimden
ayağa kaldıracak belki
ayağa kalkmayı kim istiyor ki?

şimdi seviş benimle sevgili
tenini dayarken tenime
unut çaresizliği
başka dünyanın cocukları değildik biz,
başka tanrı affetmeyecek,
çok isteyipte olmayınca
isyan ettiklerimizi.....

sarıl bana sevgili,
kasıklarında hisset ateşimi.
unutabildin mi?
her gece sanki ilk defa gibi,
beni içinde hissettiğini....

şimdi uyuyorsun ya sevgili,
uyandığında,
kokum olmayacak yastığında.
yine de özleyip,
yanında olsaydım diye,
aklına düşürmeyecekmisin beni?
ısırıp dudaklarını,
derin bir nefes alıp,
bu da geçer deyip,
gecesinde soyunup öfkeni,
sanki az önce öpmüşsün gibi,
koynuna almayacakmısın?
beni...