artık geçti...

nasıl da bir rüzgar gibi
girdim koynuna.
nasıl da ansızın
beklemiyordun,
beklemediğim yerden soruldum sana
cevapsızlığım
yordu seni.
her gördüğün bende
başka bir karanlığa neden oldu.
oysa nasıl da razıydın
gülümsediğim anda
karşılıksız
bir huzur doğardı içinde
gerçek olamayacak kadar güzeldi
inanmadım
belki de bu yüzden
her inandığında sen
kendimi içime kapattım...

hangimiz hazır değildi?
hangimiz beklemiyordu kurtulmayı?
bu kadar mı hazırdık kaybetmeye?
bu kadar mı?
yolunda gidiyor diye
hep bekledik daha büyük yıkımları.
altından kalkamadıklarımızı büyütürken gözümüzde,
kalkmak istemedik.
öyle alışmıştım ki enkaz altında yaşamaya
kollarında olmayı
hayal sandım
hayal
tutarken ellerimden
nasıl da sıcaktın
aklıma sığmazdı
sığmayanları yok saydım...
sonra gidiyorum dedin
senden sonra
içimdeki boşluğa,
hicbir gerçeği sığdıramadım....