bilme!

blöf yaptığımı göremeyecek kadar kaptırmıştın kendini,
beni aldatma zevkine...
öyle güveniyordun ki,
seni terketmeyeceğime,
kapıyı dışarıdan çekerken bile,
sanki içerideymişim gibi,
konuşuyordun benimle...
en son ne söyledin hatırlamıyorum,
ama bir 'hoşçakal' bile,
çoktu sana...

anılarımı bıraktım o evde,
kabuslarımı ve rüyalarımı...
nasıl vazgectim bilmiyorsun,
sadece ceketini alıp çıkmak,
nasıl birşey,
bilmiyorsun!

benden sonra ne yapacaksın,
nasıl canın yanacak,
uzanıp avutamayacağım seni mesela,
çaresizliğin aklını başından alacak,
bilmiyorsun!

çok yorulduğunda,
durup soluklanamamak,
tek başınayken,
bir ses aramak boş odalarda,
ağlarken,
sarılıp yastığına
o el olmayacak sırtında!

umudu ekip durma aklma,
senden sonra alışkanlığım,
seninle yorgunluğuma değer!
seni bırakırken,
olduğum herşeyden vazgectim ben...