bir keman sesi yayılır kanatlarını çırptıkça,
simsiyah bir gece kadar ağır,
çöker üzerime notaların...
sahipsiz rüyalar kadar gizledik ne varsa.
suçüstü yakalansak,
inkar ederdik,
birbirimizi tanıdığımızı...
gözlerinin içindeki şehirlerin,
bilmediğim sokaklarına bakan,
bir evin penceresinde açıyorum gözlerimi.
varlığım canını yakıyor.
yokluğumda,
nefesin daralıyor...
bir cevabı olmayan soruların ezikliğiyle,
yarım bırakıyoruz şiirlerimizi.
mutlu son olmayacak diye belki de,
en güzel yerinde mısraların,
durup durup,
kendimizi tekrar ediyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder