Veda!

yaşaması pahalı
ölümü ucuz, ülkelerin vatandaşı olmaktan yoruldum...
yıllarca biriktirdiklerimin,
bir rüzgarın esmesiyle elimden gitmesinden yoruldum...
çok gündemi olan,
ama gündeme alınacak kadar değeri olmayan,
fikirlerle zehirlenmekten yoruldum...
bazılarının arabasında yaktıkların benzinin değerinin,
yarısını bile kazanamıyor olmaktan,
ve her gün daha azı için,
daha fazla çaba harcamaktan yoruldum...
yarım kalmışlıklarımı,
başkalarını yarım bırakarak,
tamamlamaya çalışmaktan yoruldum...
isimsiz mektuplar yazıp,
yanlış adreslere gönderip,
cevaplar beklemekten yoruldum...
kimseyle bir derdim yoktu,
durup durup kendime sorunlar çıkarmaktan yoruldum...
hayatım boyunca tek bir kadını bile mutlu edemeyip,
sanki hayatıma giren her kadını mutlu edebilecekmişim gibi,
iddialı sözler yazmaktan yoruldum...
kendimden başka kimsenin anlamayacağını bildiğim halde,
inadına bir dikkat çekme çabasıyla,
devrik cümleler kurmaktan,
devrilen her cümlemin,
altında kalmaktan yoruldum...
herkesin hayatına girip,
sanki hiç girmemişim gibi
istediğim zaman gidebileceğimi düşünüp,
her defasında daha çok yanılmaktan yoruldum...
taşıyamayacağımı bildiğim halde,
ağır sıfatlar üstlenmekten,
ve her yeni güne
dizlerimin üzerinde başlamaktan,
yoruldum...

her gece dibine kadar alkol alıp,
tanımadığım yabancılara içimi açıp,
sabahında pişman olmuş bir fahişe gibi
yaptığımdan utanmaktan yoruldum...

bitti işte...
kimsenin hakkı yok üzerimde,
kimsenin suçu yok...
ben seçtim tüm bunları,
biliyordum,
inceldiği yerden kopacaktı bir gün,
kalbimden inceldim...
bazen üzerini kapatsan da durmaz ya kanaması yaralarının,
içine kanarsın.
sen içine attıkça,
akıttıkça zehrini,
kendini aldanmışlığın hazıyla tazelerken,
hazırlarken daha büyük bir kayba,
yorulursan ya,
yoruldum...