çocuk kalmayı seçiyorum!

çoktan sabah olmalıydı
geçip gitmeliydi zaman
bunca uğraşla
yorulmalıydı insan
yokluğunda avunmak için bahaneler ararken

kafayı bulup sızmalıydı
ne içecek içki kaldı şişelerde
ne de söyleyecek söz dilimin ucunda
geçen her dakikada silinirken aklımdan
bir yanım nasılda diretiyor
unutmamak için
senle geçen günleri

yüzsüzlüğün lüzümu yok utanmalı
ama neden?
ne kadar erkekçeydi
bir kadın arkasından
ağlamak
susarsam eğer adam mı diyeceklerdi?
parmakla mı gösterilicem?
yalnız ama gururlu...
kalsın!
seninle ve zavallı olmayı seçiyorum
daha zoruna razıyım
tükürdüğümü yalamayı...
ve ağlamayı
bir erkek nasıl ağlıyorsa öyle...
çocuk kalmayı
her dayak yediğinde canı yansada
silip, akan burnunu koluna
kocaman bir gülümseme yüzümde
yinede yapışıp eteğine
ayrılmamayı....