bir ayrılığın ardından akılda kalan 'keşke' sözleri birikir içinde... boynunu önüne eğer sessizce kabullenirsin. bitmiştir. devam etsen yorgunluğun, katlanılmaz... bir gülümseme, bir çift kelime, 'keşke'lerin ardından sıralanan dilekler, olabilirdi, yapılabilirdilerle sıralanan mazeretler... evet olabilirdi ama ben olamazdım ozaman diyemez insan. alır ceketini astığı yerden, son bir defa kontrol eder, bir daha etmeyeceklerini, kapanır bir kapı daha, bir daha açılmayacak tarafından, ardında bırakır hayatı, yenisi henüz yazılmamış, daha iyisi olmayacak belki, daha kötüsü olabilir mi diye sormaktancekinir insan... çünkü ne zaman daha kötüsü olamaz dese hayat şaşırtır. elindeki ne, beklediklerin konusunda hayalkırığı batar içine. kanarsın...
bir kapı kapanır. yenisi açılacakmı bilmemenin ağırlığı içinde, hareketsiz kalırken, bu da geçti dersin kendine, diğerleri gibi, işte aynı geçti, hayat gibi... yarın sabah yeniden olmayacak, yeniden başlamayacak, bildiğin kokusu aynı toplu ulaşım araçlarının, yüzleri aynı gülümsemiyor insanların, şehrin aynı, gri sokakların, devlet memuru ciddiyetinde işine zamanında gelen ve giden, aklına düşenleri nerende saklayacaksın?
bir gece daha herşeyi yapabileceksin gibi hissederken, sabahında o kadar yorgun uyanmışsın sanki her şeyi yapmışsın da düzelmemiş hiç bir şey... zaman kazanmışsın, kazandığın zaman kazanırken tükenmiş, hepsini toplasan seni çıkarmaz bir yere, çıkamadığın yer uyanılacak gibi değil. gecesinde kalmak istersin. bir kadın tutar ellerinden. tutuldupun yerde kalırsın. nereden baksan tutarsızlık, nereden baksan, olmuyor işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder