tekerrür...

gecenin yarısı oturduğunda masanın başına,
çöker yorgunluk...
karşında boş bir sandalye
ve dolu bir kadeh rakı...
içindeki boşluktan aşağı düşmemek için,
aklının önüne alkolden duvarlar örmeye başlarsın...
biriktirdiklerin zorlar seni,
zamanında söylenmemiş sevgi sözlerin,
en zayıf yerinden yakalar
sesini çıkaramaz
çaresizliğini meze yapar
yutkunamazsın...
bir terkediş daha batar gözlerinin içine
açamazsın..
açsan
kapanmaz yaraların
kaçsan
nereye kadar?
o alkol de bitecek işte!
ayılacaksın yine
ertesi gece yine
boş bir sandalye karşısında oturup
başlayacaksın yazmaya:
bugünde ölmedim ama,
sen yaşadım sanma!