bütünleme...

çok masallar bitirdik biz,
mutlu sonların görülmediği.
çok yalnızlıklara katlandık,
çaresizce uyumaya çalışırken.
çalışmadığımız yerlerden soruldu,
aşk soruları,
sustuk diye,
yanlış sayıldı,
doğru bildiklerimiz...

imgelerimdeki kısırlık,
anlatım bozukluklarım,
duygusundan yoksun bir şiir gibi,
yaşadıklarım,
kafiyesi tutuyor belki ama
ölçüsü yok yazdıklarımın...

sustuklarımla kabul et beni
söyleyeceklerim
sığmayacak sesime...
affetme beni!
herkes gibi olduğum için....
farkım yoktu
seni anlıyor olmam yetmiyordu
mutlu olmana...
bunu farkettiğim anda
o anda
sustum...
çünkü henüz o anlamı taşıyacak kelime
söylenmemişti
yetmişiki dilde...
sustum...
çünkü kendime bile söyleyemiyordum
sadece yazdım...
okursan
affet diye beni...

söylesene!
konuşsana! diyen bir kadına,
duymak istemediklerini nasıl söylersin?
onu üzmeden...

söylesene!
sana alıştım diyen bir kız çocuğuna,
nasıl söylersin,
geçer zamanla!

geçmeyecek işte,
nasıl bizim ağzımıza sıçıldıysa,
onunda sıçılacak...
o'da mutsuz uyuyamayacak
her gece
yerini bırakırken sabaha...