normal insanlar gibi...

aldatılmayı da öğrendim ben.
ve yanılmayı.
sevilmek gibi bir beklentim yoktu.
ama yine de,
insan bekliyor işte,
başını koyduğu yastığı paylaştığı kadının,
yalan söylememesini...
ne zaman beklediğimiz oldu ki bizim?
hayallerimiz mutlu sonla bitsin.
ne zaman çok sevdiysek,
çok canımız yandı.
oysa bize öyle söylenmemişti.
çok mu saftık?
çabuk inandık.
şimdi hangi kadına dokunsam,
bir geri sayım başlıyor.
terkedilişe kuruluyor saatler.
önlenemeyen bir yıkım bu,
bana düşen en ön sıradan seyretmek...
tuhaf,
bazen normal insanlar gibi olmak istiyorum.
enkazımın altından çıktıktan sonra,
mutlu kalabilmek gibi...