dijital sevda...

Sevdiğim.
güzel sevgilim...
satırlarımı özlediğinin farkındayım.
ne zamandır konuşamıyoruz...
çıkardığımız sesler
ne kadarını anlatıyor
yaşadıklarımızın...

sevdiğim...
küçük sevgilim
ne çok yıldönumleri biriktrimişiz farkına bile varmadan...
kayıtlarında tutuluyor dijital bir dünyanın.
kavgalar edipte silmeye teşebbüs ettiğimiz
kullanıcı isimlerimiz.
pişmanlıkla durdurmaya çalışıp yenilenen sayfayı,
zamanı geriye alma çabalarımız...

sevdiğim...
satırlarına tutunduğum.
aklımın içinde bağımsızlığını ilan eden.
seni ilk okuduğum günden beri,
kendi rejimime isyan edip dağa çıkan benim!
bir gün dağa kaldıracağım diyerek
yeminler ettiğim,
sen...

kafiyelerini özledim.
beni beklerken o soluk monitör ışığında,
nasıl da dudaklarını ısırırdın.
ojelerin dökülür tırnaklarından,
uykularına teslim olmamak için,
bana uyurdun.
olur da ben gelirim diye ansızın,
açık bırakır kollarını,
dalıp gittiğinde birden uyanır,
konuşmaya çalışırdın,
çocuk sesinle...

şimdi
yanındayım!
yanımda ki
sevdiğim kadın!
ne çok söyledim
ne cok yazıldı bu sevdam satırlarıma.
ben hiçbirine şimdiki kadar bağlanmadım...
vaktimiz dolduysa eğer,
yeni bir canlı bağlantıya imkanımız kalmadıysa,
ve son konturuysa bu,
bize bahşedilen dijital sevdanın,
sevdiğini söyle.
öptüğünü ve sımsıkı sarıldığını...
suya yazılmış bir sevdaydı bizimkisi
ve dalgalara karıştı sözlerimiz.
fırtınasında bir kayboluşun,
bırakma beni...
öptüğümüz ve dokunduklarımızın hatrına,
al beni...
bin kilometrelik bir yolun sonunda bile olsa,
değerdi!
senin tarafından sevildiğimi bilmeye...