unutmuyoruz aslında...

Unutmuyoruz aslında!
alttan alttan, dayatılırken bize ait olmayan yaşamlar,
kırılıyoruz belki dizlerimizin üzerine çöküyoruz,
ama eğilmiyoruz,
eyvallah diyoruz
ama unutmuyoruz
biriktiriyoruz içimizde.
öfke nöbetlerine kapılmadan,
içten içe büyüyor bir yangın,
korlanıyor ateşimiz,
üzerimize gelindikçe
derin bir iç çekip,
nefesimizle canlandırıyoruz hafızalarımızı
birimiz diğerine hatırlatıyor,
diğerimiz başkasına,
farkında değiller,
böldüklerini sandıkça bizleri,
birleştiriyorlar.
din,dil,ırk,örf,adet ayrıştırmalarından sıyrılıyoruz her gün biraz daha
her gün,
aldığımız her darbede gözlerimiz biraz daha açılıyor.
'insan' olmanın birleştiriciliğini farkediyor,
tanımadığımız belkide bir daha asla görmeyeceklerimize
karşılıksız yardımlar sunuyoruz...

bölünmüyoruz aslında,
bizi ayırdıklarını sanıyorlar,
inandıklarımızla sorguluyorlar bizi,
ihanetle suçluyorlar,
geçmişimizi inkar ettiğimizi söyluyorlar,
aşağılıyorlar
gözlerimizin içine baka baka dalga geçiyorlar bizimle,
sustukça
sindik sanıyorlar...
unuttuk sanıyorlar,
belki de ilk defa ve en büyük hatayı yaptıklarını
yeni yeni anlıyorlar...

artık herşey için çok geç...
satın aldıkları sevgi,
kazandıkları nefreti örtmeye yetmiyor...
kalemleri, sözcüleri, sanatçıları yetmiyor,
korkularını ört bas etmeye...
hergün biad eden birileri çıkıp bağlılıklarını gösterirken
sadece komik oluyorlar...
zafer nidaları atarken,
çöküşlerinin sesini duyamıyorlar...
ayak seslermizi duymaya çalışıyorlar,
binlerce odalık saraylarının duvarları arasında,
binlerce korumalarının ardında
ayak seslerimize dikkat kesilip,
ne kadar yaklaştığımızı merak ediyorlar...

unutmuyoruz aslında,
aklımızda, ruhumuzda, bedenimizde birikiyor
dayatılan her zorbalık, her haksızlık,
unutmadığımız her an bizi biraz daha yaklaştırıyor birbirimize,
açlıkla korkutuyorlar bizi,
yoksullukla, yalnız kalmakla,
çare onlarmış gibi görmemizi istiyorlar,
görüyoruz sanıyorlar,
bildikleri her yolla bölmeye çalışıyorlar bizi,
inanclarımızın,
fikirlerimizin
yaşam tarzlarımızın farklılığını kullanıp
bizi bölmek istiyorlar, yetmiyor,
cinsiyetlerimizin arasına fark koyup,
biri diğerinden üstün deyip,
insan olmamızı unutmamızı istiyorlar,
cunku biliyorlar,
biz ne kadar birlikte olursak
o kadar kaybedecekler...
biliyorlar,
'insan' kalırsak,
bizi birbirimize kırdıramayacaklar...

unutmuyoruz aslında,
farkındayız ve biliyoruz
sonuna geldik bu kanlı oyunun,
canlarımızı kaybettik,
kanlarımızı akıttık adı konmamış bir savaşta,
ama sonuna geldik
her birimizin içinde bir yara açtılar,
durmadan yolup, kanatmaya çalıştılar,
onlar kanattıkça diğerimiz gelip tuttu ellerimizden,
ve hatırlattık birbirimize
'insan' olmak, 'insan' kalmak ne güzeldi...

unutmuyoruz aslında,
işçi cinayetlerini,
ezilen, ayrıştırılan halkları,
ailesi aç kalmasın diye,
bir kaç işte çalışan emekçileri,
sırf onların istediği gibi düşünmüyor diye,
hayatlarının baharlarında öldürülen çocuklarımızı,
nerdeyse saldırılmasının normal karşıladıkları
kadınlarımızı...

unutmuyoruz....
biz hatırladıkça,
öyle korkuyorlar ki,
nasıl geldiklerini bir gün hatırlamayacağız belki,
ama nasıl gittikleri,
tarih boyunca hatırlanacak,
bir halkın hafızasının,
diktatörlere verdiği dersi....