yapma !

bazen susuyorsun ya
düşürüp gözlerini
bir dalgınlığın tam ortasına
üşüyorum
bilmiyorsun...
bilsen bakmazdın öyle
derin bir iç çekip
'neyse' diye başlamazdın söze...
bir bilsen
sen her 'neyse' diye başladığında konuşmaya,
içimde başka bir 'keşke' yuvalanıyor...
neresinde bıraktım ellerini, hayatımın?
bilmiyorum...
bir bilsen
susmazdın öyle....
ne çok konuşmak istedikçe,
suskunluğunun soğuk şakasına takılıp,
anlamak için zorlamazdım kendimi...
bir görsen...
nasıl da yanıyorken kollarının arasında
titreyip kendime geldiğimde
sanki bir kabustan uyanmışımda,
açamamışım gözlerimi
gibi gelirdi
sen aklını benden uzağa aldığında...

bazen susuyorsun ya
ansızın,
susma...
daha yeni yeni tutulmaya başlamışken varlığına,
yokluğunla terbiye etme beni!
kimse anlamayacak bunu biliyorum,
kimse inanmayacak...
umurumda bile değil!
ama sen susma...
yalnızlığı da bilirim ben,
nolur biraz da,
senle uyanmayı anlat bana,
tek kişilik, tek yastıklı bir yatağı,
paylaşmayı...
uzun zamandır tek başına yaşarken,
iki kişilik kahvaltı hazırlamayı hatırlat bana...
 sofraya ikinci çay bardağını koyup,
o salak televizyona değilde,
güzel bir çift göze bakmanın,
nasıl bir şey olduğunu...

bazen susuyorsun ya,
ben biliyorum zaten onu
yapma...