şair bozuntusu!

tek şiirlik şairdim ben.
yaralarımı sevgiliye bırakıp sokağa çıktım.
o gün bugün kağıt toplar,
topladıklarıma tek satır yazamam.
tanrım ona acır, bana dokunur.
bana dokunur, ona aşık olur.
geldiğinden beri,
giden her anım,
tuttuğum her günlük sayfası,
zamanı yazınca durmuyor hayat!
hayatı yazıyoruz diye
adam sanıyoruz kendimizi...
hissedilemeyenlerin resmini çizemiyoruz.
aslında aklımıza işlenen hayallerin kurgusuna aşinayız biz,
sahip olamadığımız bilincin ağırlıgına mahkum...

hala yoksun diye yazılıyor bunlar,
gelseydin yokluğunla açılmazdı bu karanlık...

özlediğin ben,
beklediğin ben,
aklından çıkarıpta,
bir dakika uyuyamadığın ben.
şimdi ben,
senin, başka bir hayata tutunamadığın,
senden başka bir kadına tutulsaydım,
ne sen kalırdın ardımda
ne de ben
bu kafiyesiz şiirin nefes alamayan satır aralarında...