Özlem

özlem...
eski bir dost ismi gibi.
belki de anımsanamayan ama,
hep aklın bir ucunda duran anılar gibi,
kimdin sen?
hangi cümlemi kurarken seni yükledim özneye,
ama hep gizliydin...
sen gittikten sonra hep belirtisiz sıfatlarla tamamladım kendimi...
simdi isminin gölgesinde hatırlamaya çalışıyorum,
kafamı duvarlara vurarak.
yanlış mı anladım yoksa?
ya da isimsiz mektupları
yanlış adreslere mi göndermeye çalışıyorum durmadan...

gittiğinden beri en çok iki nokta üst üsteyi kullandım ben:
açıklamak için kendime yokluğunu.
olmadı.
ne senin yokluguna inandım,
ne de geçerli bir sebep buldum varlığıma.
o gün bugün kimin adını duysam,
tuhaf benzetmeler yapıyorum.
kimse sen gibi durmuyor!