sıkışıp kalmak...

yavaş yavaş kontrolden çıkıyor dünya...
ne sözlerimi tutabiliyorum,
ne gözlerimi
alıp senden uzağa
bakabiliyorum...
aklım fikrim
eksenine kayıyor durdukça..
ve ben sanıyorum ki
seni düşündükçe geçer...
hangi yara kapanmış ki
kabuğunu kaldırdıkça?
sanıyorum ki görmezden gelip
bir şey yokmuş gibi davranırsam
yoluna girer çıktığı yerden...
ne kadar geçmeli ki zaman?
sanki hiç olmamışsın gibi
hayatıma devam edebileyim...
bazen inceldiğini hissediyorum.
işte şimdi şu an
uzanıp dokunabilirim diyorum
ya da çekip kokunu içime
son bir gayret
biraz cesaret
sonra
tutup kendimi
önüme bakıyorum
sanki bana baktığının
farkında değilmişim gibi...