mutlu insanlar ülkesi...

bir varmış
fazlası yokmuş
mutlu insanların ülkesinde
soğuk nedir bilmezken
kargaların kanatlarına yapışmış
yoksulluk
suratını asmış insanlar
ve karar almış tüm mutlular
sıcak yerlere gitmeye
yüzlerinde gülümsemeleriyle
düşmüşler yollara
başka mevsimlerinde olduğu
başka baharların hayaliyle
mutlu insanlar
masallarını da almışlar üstelik
ve uyumak üzere olan kız cocuklarına
anlatacak birşey kalmamış...
babalar çaresiz
çekip giden mutlu insanların ardından bakakalmış...
sararmış yaprakları ağaçların
en kötüsü solmuş umutları
koca bir ülkenin...

bir varmış
geri kalanı yok olmuş...
sen uykuya dalarken
heybesinde güzel bir masal kalmayan
adamın kollarında
şairin,
soluk bir ekran ışığında
bir kadeh daha doldurmuş...
mutlu bir insan aramış şiirine
el değmemiş
daha önce kullanılmamış
bulamamış şair
kendi içine kanamış
sen uyurken bir yabancının kollarında
şair kendi ağıtını yakmış
bir hayal kurmuş
mutlu insanların olmadığı
zamanın
hakedenler arasında eşit dağıtılmadığı
isyan etmiş
adı asi'ye çıkarken
hayalinle avunmuş...
teninden tualler yapmış
kelimelerinden resim
dokunsam sana
yangının önce beni yakar
sonra kelimelerimi
dokunsam sana bir kez
geriye ne şair kalır
ne enkaz...
çekmiş elini şair
yazamamış..
yazabilse şehvetinden dağlar erir
aklın almaz
bir fani bunu anlayamaz
tereddüt etmiş şair
sen uykuya dalarken bir başka şehirde
sana bir masal yazmış...
içinde mutlu insanların olduğu.
ama o insanlar ki
çoktan göçüp gitmişler
sıcak diyarlara..
şair üşümüş...
sen üşüme diye
her kelimesini yakmış hayallerinin...
bir gün okursan
üzülme diye...