benimle yan !

şehvetle yanıyorken,
günahkar çocuklarıydık biz tanrının.
yüzsüzlük edip kovulmuş cennetinden
çokça ihmal edilmiş
ama bu ihmalkarlıktan şikayeti olmayan
gönüllü bir teslim oluşun ardından
alacağı cezalara aldırmayan
hayatı parmak uclarında yaşayan
aciz ruhlardık biz...
elimizde ne varsa sonuna kadar kullanan
bir kalem, yazılası bir ten
bir sevişmeden arda kalan
buğulu kelimelerdi
ne güzel bir kadındın sen
ve ben ne mutlu bir erkek
çarpıntısında bir kalbin
indirip yelkenlerini
kendini kayalıklara bırakan bir tekne gibi
kırılganlığımdan korkmuyorum
tek korkum
kırıldıktan sonra bir daha asla
açılamamak derinlerine eskisi gibi
kaybolamamak maviliğinde
gri sisli bir dünyada uyanmak
sanki çok rüyadan
mutlu uyanabiliyormuş gibi

senin koynunda uyanılan sabahları
kokun üzerimde çıkılan sokakları
göze almak tek başına yürümeyi...
öp beni şimdi
inkar et tüm seviştigin erkekleri
beni hatırla
sil geçmişte teninde bırakılan izleri
şimdi benimle yan
küllerinden doğan
bir anka kuşu gibi....